در جهانی که به‌طور فزاینده‌ای با بحران‌های اقلیمی، بیماری‌های همه‌گیر، و بحران‌های اخلاقی روبه‌روست، زمان آن فرارسیده که نگاهی دوباره و ژرف‌تر به منشأ بسیاری از این بحران‌ها بیندازیم: صنعت دامداری صنعتی. این صنعت که با هدف تأمین “پروتئین حیوانی” شکل گرفته، امروزه نه تنها تهدیدی برای سلامت انسان‌ها، بلکه یکی از عوامل اصلی تخریب محیط زیست، شکنجه حیوانات، گرسنگی جهانی و پاندمی‌های نوظهور محسوب می‌شود. در این مقاله، به بررسی عمیق خطرات چندوجهی دامداری صنعتی و مصرف محصولات حیوانی می‌پردازیم.

در دنیای امروز که با بحران‌های زیست‌محیطی، شیوع بیماری‌های مزمن و رنج حیوانات روبه‌رو هستیم، بسیاری از ما به بازاندیشی در سبک زندگی خود رسیده‌ایم. یکی از بنیادی‌ترین این بازاندیشی‌ها، مربوط به چیزی است که هر روز می‌خوریم.

این پرسش که آیا انسان به‌طور ذاتی گوشت‌خوار است یا نه، پرسشی صرفاً تغذیه‌ای نیست. بلکه پرسشی است درباره زیست‌شناسی، روان‌شناسی، اخلاق، تاریخ تکامل و سبک زندگی. پاسخ به این پرسش می‌تواند منشأ بازاندیشی در بسیاری از عادات غذایی مدرن، بیماری‌های مزمن و رابطه ما با حیوانات باشد. انسان‌ها ممکن است بتوانند گوشت بخورند، اما آیا باید بخورند؟ و آیا بدن انسان برای این کار طراحی شده است؟